Ik ben Martijn ter Balkt, Mental Coach. Ik help mensen inzicht te krijgen in hun persoonlijke en mentale huishouding door op een andere manier te kijken, te denken en ja, ook te voelen, zodat ze daarna met passie en vreugde hun levenspad kunnen vervolgen. Deze zin uitspreken, en opschrijven, en er volledig achterstaan, dat heeft wat moeite gekost. Inmiddels ben ik 56 jaar en kijk ik terug op een lange ontdekkingsreis en een lange, gestage leercurve. Lekker vlot, hoor ik je denken, en dat denk ik natuurlijk zelf ook wel eens. Maar goed, senioriteit is in sommige vakken een pré, dus ik scoor dikke punten! Maar voor ik senior werd, was ik toch echt eerst een junior, en daar was ik een in zichzelf gekeerd, timide, bang ventje. Alleen, verwaarloosd, zonder liefde. Althans, dat ervaarde ik zo. Als derde zoon in een gezin van 4, mijn zusje zat in leeftijd twee jaar achter mij, kwam ik weinig aan bod. Ongetwijfeld maakte mijn karakter mij ook tot gewillig slachtoffer, maar aan vaderskant zaten de handjes los, en mijn verdriet en alleen-zijn waren redelijk grenzeloos. Mijn vader was ronduit bedreigend. Nooit wist ik wanneer hij zou ontploffen. Ik leefde onder constante druk van tirannie. Mijn moeders pogingen ons te beschermen waren goedbedoeld maar kwamen niet verder dan dat: pogingen. Ik denk aan mijn vroege jeugd terug als een grote overlevingsstrijd, een angstkramp, waar ik gelukkig doorheen ben gekomen. Mijn schoolcarrière was een ramp, ik gaf niet thuis en  ging van Havo naar Mavo naar Havo naar een internationale school naar een hbo en een mbo. En in dat eerste jaar, mbo horeca in januari 1990, overleed mijn vader. Ik was toen 22. Ik hoopte dat mijn leven een nieuwe frisse doorstart zou krijgen, maar ik vond het zeer moeilijk om de ontstane gedachten, structuren en gevoelens die zich in de loop van de jaren van mij meester hadden gemaakt, te ontmantelen. Sterker, hoe harder je ertegenaan bokste, hoe verstikkender het werd. Mijn achtergrond en mijn ingebakken normenstelsel maakte dat het inroepen van hulp niet eens in mij opkwam. Zo sputterde ik verder door het leven. Emotioneel teruggetrokken, verkrampt en verlaten. Zo, even ademhalen. Daar zijn we wel aan toe! Door al die jaren zo gecomprimeerd te beschrijven, voel ik me de verdrukking weer bekruipen. En ik kán het zo opschrijven, omdat ik me ervan heb weten te bevrijden. Maar het juk is voelbaar als ik eraan terugdenk.

In 1996, ik had die horeca-opleiding afgerond en heel wat banen in de horeca bekleed ondertussen, kwam ik naar Maastricht om daar een HBO tolkvertalen te doen. Vertalen vanuit het Engels of het Duits naar het Nederlands. Ik ben goed in talen, heb er talent en gevoel voor, dus ik ging aan de slag. Ondertussen had ik ook best plezier als student en met het leven dat daarbij hoort. Maar ik was een verloren mens, kreeg geen greep op het waarom. Mijn lerares Duits omschreef mij als een Koekoeksei. Soms stak ik mijn hoofd door het dak, maar meestal was ik weg. Zo raak. Martijn op de vlucht. Mijn opleiding strandde in het laatste jaar. Het verdriet en de machteloosheid overspoelden mij. Zoveel ellende. Dan maar aan de slag als zelfstandig vertaler Duits/Engels/Nederlands. Na een jaar of vier ben ik langzaam maar zeker richting de sales en de customer service gerold. Ik merkte dat mijn grote kracht zat in communicatie. In de horeca maak je het anderen plezierig, als vertaler ben je de brug tussen de zender en de ontvanger, en in de sales verkoop je de producten van anderen aan wéér anderen, met jezelf ertussen. Ook heb ik nog een opleiding mediation gevolgd. Ook daar ben je de persoon ertussen, het podium is voor anderen. Maar ik was er goed in. Terugkijkend, doorzie ik de structuur: Door mezelf weg te cijferen, faciliteerde ik anderen. Destijds zag ik dat als een heel aantrekkelijke optie. Maar wat ik toen nog niet doorzag, was de ondermijnende onderlaag. Ik bleef mezelf wegduwen. Ik moest iets doen, en Moed is Goed! Ja, ik zat vol met van die uitspraken, er zijn er een hoop gesneuveld, maar deze bevalt me nog steeds, haha! Via via kwam ik in contact met iemand die aan zijnsoriëntatie deed. Wat is dat? In een notendop is dat je leert stil te staan en te rusten in wie je bent. Dat er NIETS verkeerd is aan wie je bent. En ik leerde weer te voelen, in plaats van te vluchten. Dat vergt wat oefening, maar het was de beste les die ik ooit leerde. Ik zette door, en leerde nog veel meer. Het was rond de tijd dat ik mijn vriendin ontmoette. Die timing was voor mij niet toevallig. Ik was genoeg uit het ei gekropen om mijn potentie te (laten) zien. Maar het beklijfde niet. Ik zakte terug in oude patronen, en in kleine baantjes. Mijn vriendin bleef en werd mijn vrouw, en zij heeft mij op een moment gezegd dat ik die kleine baantjes vaarwel moest zeggen, ze maakten me doodongelukkig. Ze had gelijk. Ook die banen waren een vlucht. ‘Dan heb ik tenminste wat’, en ‘oude schoenen en zo’, was mijn redenering. Maar ze hielden me ook gevangen. En na weer een loopbaantraject bij een loopbaancoach liepen me weer de tranen over de wangen, zo kon het niet langer.

Mijn jongere zus streed ondertussen haar eigen strijd. Haar zoektocht door het leven eindigde in 2017 op achtenveertigjarige leeftijd. Toen stapte ze uit.

Het verdriet en de onmacht daarover waren gigantisch. De vragenmachine over het waarom draait overuren, maar de antwoordenmachine krijg je niet aan de praat. Alles wat je erover kunt zeggen, denken en voelen zegt meer over jou, en weinig over haar. Rond haar verjaardag schrijf ik altijd een gedicht, dat ik plaats op haar FB-pagina. Zo hou ik haar dichtbij, alsof ze er nog is. Een manier die goed voor mij werkt.

Mijn leven ging verder, en ik besloot, uiteindelijk, omdat ik niet uit die kleine baantjes wegkwam, dat ik voor mezelf zou gaan. Ik had de financiële ruimte om dat uit te zoeken. Het was een zoektocht, maar het is mijn redding geweest. Door veel in mijzelf te investeren is er heel veel van mij afgevallen en heb uitgevonden wie ik nou eigenlijk ben. En wat ik wil. Daarna heb ik een opleiding gedaan en ben met vlag en wimpel geslaagd. En Mental Coach is het geworden. Als je weet wat je wil is het plezier weer terug en het doel veel makkelijker te halen.

Als je goed om je heen kijkt en je oor te luisteren legt, wat mijn loopbaan en mijn leven mij indringend hebben meegegeven, dan zie- en hoor je hoe sommige mensen aan het stoeien zijn om een weg door het leven te vinden die goed bij ze past. Iedereen heeft een of meerdere kwaliteiten, maar niet iedereen weet die kwaliteiten te mobiliseren op een manier die voldoening en vervulling geeft. Als je kunt leven en werken vanuit vreugde, weet je dat je goed zit. Daar kan ik je bij helpen. Ik vind het fantastisch om als mental coach in kaart te brengen hoe je kunt leren van je eigen gedrag, om er vervolgens op te sturen richting een bepaald doel. Waar zit je passie, wat zijn je normen en je waarden, wat zijn je gedachten en ware gevoelens? Wat wil je bereiken? Zo train je jezelf naar gedrag waar jij je prettig bij voelt en kun je de relatie tussen hart en hoofd weer doen versmelten tot een samenspel.

Zo kun je je werken en leven op een diepere manier beleven. En wat er dán uit je handen komt, dat geeft betekenis, waarde en vreugde. 

Verzamel al je moed en bel me op. De eerste stap is de moeilijkste, én de moedigste. Streep ze tegen elkaar weg, dan blijft een gewoon belletje over. Ik hoor heel graag van je. Je bent het meer dan waard.