Blogpost 1: Relativering

Het is mijn intentie als mental coach om een wekelijkse column te schrijven over wat ik door de week tegenkom en hoe je daar misschien op een andere manier naar zou kunnen kijken. Mental coaches zijn net mensen, met dezelfde mensenwensen, zogezegd. Een belangrijk instrument van een mental coach is de relativering. Daar kun je van alles onder verstaan, maar vanuit mijn familie betekende het voor mij: het stelt niet zoveel voor. Zo werd alles in mijn hoofd kapotgerelativeerd, niets is dan belangrijk. Voor de vluchter die ik was een dodelijke houding, want waarom zou je in beweging komen? Het gaat immers nergens over.

Ik denk niet dat mijn ouders zich bewust zijn geweest dat het instrument op díe manier bij mij landde, en ik kan het ze niet meer vragen. Ergens, ik weet niet meer wanneer en waarom, heeft mijn denken of mijn taalgevoel mij uitgenodigd dat er meer te zeggen moest zijn over de relativering. Een begrip dat zichzelf zo relativeert, doet zichzelf te kort, laten we maar zeggen. Dát inzicht viel erg samen met mijzelf, want als iemand zichzelf te kort deed, was ik het wel. Maar ik dacht verder: in het woord relativering zit ook het relatieve als in: de verhouding tot het andere. Dit gaf mij lucht; nu kwam er beweging in de zaak. Als je met je gedachtepionnetjes gaat schuiven, komen de verhoudingen tussen je gedachten in een ander daglicht te staan.

Zoals je misschien gemerkt hebt, ben ik bezig met de begripsopbouw van het woord relativering. Dat er meer achter verscholen gaat dan je denkt. Ik geef nog niet alles weg, we maken er een saga van! Maar de winst die is geboekt: Bekijk het eens van een andere kant!

Tot volgende week,