Het Relatieve

Goede Morgen,

Vorige week had ik het over de relativering. Ik besprak daarbij twee varianten. Een die ik meekreeg uit mijn verleden en die alles kapot slaat (je bent maar een zandkorreltje in de woestijn), en een die deed vermoeden dat er leven zit in het begrip. Het relatieve, de verhouding tot het andere. Omdat ik beloofd had het luchtig te houden, begin ik niet te moeilijk, en nee, ik suggereer hiermee helemaal niks😉! Laten we ‘het andere’ tot de andere’ benoemen. Een andere persoon dus. Wij als mensen zijn sociale wezens en zoeken elkaar op. We brengen dan niet alleen ons lijf mee, maar ook het hele pakket aan normen en waarden, leven en werken, wetenswaardigheden en eigenaardigheden, roddels en achterklap en ja, ook ons gevoel. Niks mis mee en wees gerust, die ander doet dat ook. Iedere keer weer opnieuw, bij iedere nieuwe ontmoeting, breng je de hele stapel mee. Je deelt daar niet meteen alles van, want dan zou je de ander omblazen met jouw eigen verhaal en daarna is het op. Trouwens, sommigen doen dat wel, en dat zijn ontmoetingen die je niet snel vergeet. Mensen die niets vertellen trouwens ook niet, want ja, die hebben….. inderdaad. Het inzicht dat je een keuze hebt in wat je deelt en hoeveel en of je interesse toont in de ander is belangrijk, dat maakt het een stuurbaar begrip, het is beïnvloedbaar!

In een column in de krant las ik dat ‘we elkaar niet moeten uitsluiten, maar elkaar bestuiven’. Ik ben helemaal voor de bestuiving. Hoe diverser het bloemveld, hoe interessanter. Maar dat vergt dat de kelk openstaat. Immers een gesloten kelk kan niet bestuiven, maar slechts wuiven.

Een mooie week,

Martijn